Wolny strzelec - W pogoni za sensacją
Jak Wam mija początek roku? Nam bardzo leniwie. Dzień mija za dniem niepostrzeżenie, a nam tak dobrze w tym leniuchowaniu. Tylko ja mam wyrzuty sumienia, że nic nie piszę. Dzięki Konradowi. Nadrabiam za to zaległości kinowe. "Zaginioną dziewczynę" już obejrzeliśmy. Dobre, mocne kino. Jeśli potrzebujecie zachęty, a nie czytaliście jeszcze tekstu naszego recenzenta odsyłam do posta "Sypiając z wrogiem". Dziś kolejna wspaniała, intrygująca recenzja Konrada. Pozostajemy w sferze mroku i "skorumpowanej moralności" dzisiejszych mediów, tym razem w obrazie Dona Gilroya, w którym zobaczycie wspaniałego Jake’a Gyllenhaala.
Lou
Bloom, jak każdy z nas, marzy o podjęciu pracy, która dawałaby mu satysfakcję
oraz szansę rozwoju. Pracowity, wysoko stawiający poprzeczkę, uparcie dążący do
celu. Na
dodatek niezwykle uprzejmy i wiecznie uśmiechnięty. Wymarzony pracownik? Niekoniecznie…
Lou
Bloom to w rzeczywistości drobny złodziejaszek desperacko poszukujący
zatrudnienia. Podczas jednej z nocnych eskapad ulicami Los Angeles, staje się mimowolnym
świadkiem wypadku, któremu towarzyszy akcja ratunkowa. Na miejsce zdarzenia
przyjeżdża grupa niezależnych filmowców, która kręci krwawy materiał, by
później odsprzedać go stacji telewizyjnej za odpowiednią cenę. Louis dostrzega
w tym szansę na zarobek. Widząc, że obecny rynek pracy nie jest w stanie zaspokoić
jego ambicji, bierze sprawy w swoje ręce. Wyposażony jednie w kamerę i
policyjny nasłuch „wypełza” na nocne łowy. Uczy się niebywale szybko. W czasie
akcji potrafi przesunąć zwłoki, by osiągnąć perfekcyjne ujęcie. Bez zmrużenia
okiem pozbywa się też nieznośnej konkurencji. Tytułowy „wolny strzelec” to tak
naprawdę „bohater” naszych czasów. Socjopata, który dosłownie po trupach kroczy
do celu. Zamiast pomóc poszkodowanym, filmuje najbardziej przerażające wypadki,
by w rezultacie zaaranżować i wyreżyserować swój własny spektakl grozy, w
którym nie obejdzie się bez ofiar. Czy jest coś, co odróżnia go od
współczesnych karierowiczów, których napędza jedynie ambicja i żądza sukcesu?
Odtwarzający
tytułową rolę Jake Gyllenhaal zaliczył jeden z najlepszych występów w swojej dotychczasowej
karierze i głównie przez wzgląd na jego metamorfozę warto ten film obejrzeć.
Nienaturalnie blady, wychudzony na twarzy, z zapadniętymi oczyma, które
rejestrują każdą sensację. W 2006 roku Gyllenhaal otarł się o statuetkę Oscara
za rolę w „Tajemnicach Brokeback Mountain”. Występ w „Wolnym strzelcu” powinien
przynieść mu kolejną nominację do tej nagrody, wszak jego kreacja budzi
respekt. Faktem jest, iż Gyllenhaal dokonuje świadomych i na ogół trafnych
wyborów. W jego filmografii dominują przeważnie produkcje niszowe – filmy
niezwykle trudne do zinterpretowania za pierwszym podejściem (kultowy „Donnie
Darko”, czy niedoceniony „Wróg”), bądź też projekty niskobudżetowe (kosztujący
zaledwie 4,5 mln dolarów „Wolny strzelec”, czy nakręcony za 7 mln dolarów film
„Bogowie ulicy”) bijące na głowę niejedną hollywoodzką papkę.
„Wolny
strzelec” Dona Gilroya opowiada o tym, do czego zdolne są współczesne media, by
podnieść oglądalność. Niby czuwają one nad tym, aby demaskować korupcję i nadużycia,
ale w rzeczywistości same gonią za tanią sensacją – niejednokrotnie nagłaśniają,
wyolbrzymiają i zniekształcają fakty tak, by stały się one atrakcyjne dla żądnego
wrażeń odbiorcy. Louis Bloom jest tylko narzędziem w rękach bezdusznych mediów.
Brak kręgosłupa moralnego pomaga mu dostosować się do obecnego rynku pracy,
który wiele wymaga, sam natomiast ma niewiele do zaoferowania. Ogólna znieczulica
i powszechne przyzwolenie na różnego typu nieludzkie zachowania kształtują
kolejne pokolenia osób, które sposobem myślenia przypominają Lou. Stworzyliśmy
potwora, ale tak naprawdę na własne życzenie.
„Wolny
strzelec” stanowi udaną, choć niepozbawioną wad satyrę na stabloidowane media.
Przewidywalność następujących po sobie zdarzeń oraz brak napięcia w poszczególnych
scenach znacznie osłabiają końcową ocenę produkcji, która wiele zyskuje dzięki bezbłędnej,
hipnotyzującej kreacji Jake’a Gyllenhaala. Film pozostawia niedosyt, ale
jednocześnie pozostawia widza z dziwnym uczuciem niepokoju i przekonaniem, że
świat, w którym żyjemy już dawno oszalał.
Konrad Kluza
Hej! Witam na moim blogu. Mam na imię Magda i bardzo się cieszę, że tu jesteś.
Mam nadzieję, że zostaniesz ze mną na dłużej i dasz się poznać, pozostawiając komentarz :) Jestem bardzo ciekawa Twoich opinii. Rozsiądź się wygodnie, bez wyrzutów sumienia złap kawałek czekolady, kubek gorącej herbaty i razem ze mną kolekcjonuj swoje magiczne chwile.
A jeśli spodobał Ci się tekst zrobisz mi ogromną przyjemność dzieląc się nim z innymi.
A bientot!
0 komentarze