Oh to prawda :)

Ojej dziękuję. Nawet nie wiesz jak miło przeczytać taki komentarz :* popłynęłam nieco w temacie, ale krócej się po prostu nie da. Serdecznie zapraszam. Rozgość się:)

Dziękuję Ci bardzo :) suknię ubóstwiam. Dziś wybrałabym dokładnie tę samą :) a zaręczyny były oryginalne. Nie ma co ;)

Buźka. Dzięki, że wpadłaś :)

Do mojego świata :)
Dziękuję za odwiedziny, mam nadzieję, że wpadniesz częściej :)

Ohhhh pomysł nie mój - to wyzwanie blogowe Uli :) Za to moje wspomnienia :)
Jak maleństwo??

Aga, ale cudne zaręczyny i jaki oryginalny pomysł na urządzenie pikniku w domu! Super! Masz kochanego męża :) Oj z tym dzieciństwem masz rację, dlatego zrobię wszystko, by Maja jak najwięcej przebywała u babci poza miastem - to nie to samo, co prawda co miałam ja :) Ale zawsze outside a nie inside :)

Dziękuję Ci bardzo za podzielenie się swoimi wspomnieniami. Tak lubię Was poznawać, a Ty jesteś pierwszą, która napisała coś od siebie :) Tym bardziej doceniam

Buziaki wielkie!

Powiedziałam, powiedziałam. Ale się nie rozpłakałam, czym bardzo zawiodłam męża, bo oczekiwał szlochów, ale... jak sobie pościelesz...trzeba było mnie nie trzymać w niepewności, to może byłaby łza :)
Wow masz swoje winnice?! Nieprawdopodobna historia - jak z filmu - oglądałaś GOOD YEAR? Piękny film :) Cudowne życie - spełnione życie :) Zazdroszczę :) Mnie do szczęścia brakuje jeszcze tylko tego spełnienia zawodowego :)

Ciepło pozdrawiam, piękny jest Twój blog!i Twoje winnice :) Pozdrawiam ciepło

Heheheh no wiesz szczyt choreografii to nie był :) Byłam nieco speszona turystą, który mnie kręcił, bo okazał się Polakiem :P Heheheh
Ja też lubię wyjeżdżać :) Życzę częstych i dalekich wojaży!

Dziękuję :) Nie sądziłam, że wyjdzie aż tak długi i tak osobisty :) Ale popłynęłam :)

:( buuuu szkoda, że choć jedną się ze mną nie podzieliłaś :(

:) A jak wyglądały?

Dziękuję :) Pozdrawiam :)

Heheheh naprawdę? A ja jestem trochę na męża zła, że mnie tak stresował, bo nie mogłam spontanicznie zareagować :) No ale ten typ tak ma - złośliwiec mój!

Hehehhe no mój na szczęście czesał mnie tylko raz, jak mama była w szpitalu i akurat to mi się wryło w pamięć. Wyglądałam jak Chinka, a ból głowy odczuwałam cały dzień :) Hehhehe
ps. cieszę się, że podobają Ci się zdjęcia, bo bardzo się staram i dużo nad nimi pracuję, a przede mną jeszcze mnóstwo, mnóstwo pracy :)

Dzieki Kondziu :) Jak to mówią VICE VERSA :) To co ja mam za sobą, ty masz właśnie przed sobą :) Więc maluj chłopie, maluj swoje własne najpiękniejsze wspomnienia! :)

Ohhh to cudownie, że dopiero przed Tobą, tyle emocji i wyczekiwania :) życzę dużo spokoju, abyś mogła się nim cieszyć i przeżywać w pełnej krasie :)

Dziękuję serdecznie :) z jednej strony chciałabym, żeby to było już, a z drugiej wiem, że jak już będzie po wszystkim, to będę chciała jeszcze raz, kobieca logika ;)

Zachęcona innymi komentarzami, może ja też odpisze historie swoich zaręczyn. A więc tak, to była pierwsza rocznica naszego związku. Z samego rana pojechałam pod akademik w którym mieszkał mój narzeczony, żeby zrobić mu niespodziankę. Nabazgrałam na chodniku przed jego oknem miłosne wyznanie, nakleiłam kartkę z podobnym tekstem w windzie i pojechałam zadowolona do domu. Już w drodze otrzymałam smsa z podziękowaniami i przeprosinami, że on nic dla mnie nie ma, w co po kilku późniejszych smsach uwierzyłam, choć wcześniej miałam cichą nadzieję, że to może dziś jest ten dzień w którym mi się oświadczy. Po południu narzeczony przyjechał do mnie, wręczył mi mały prezent i pojechaliśmy do miasta na kolację, żeby jakoś uczcić ten dzień. Po kolacji mieliśmy jeszcze zajść do pijalni czekolady, która znajdowała się na drugim końcu rynku, więc musieliśmy się trochę przespacerować. Dodam, że był to deszczowy, listopadowy wieczór. Przechodziliśmy obok katedry i mój narzeczony zaproponował mi, że może wejdziemy na chwilę. Zdziwiłam się, bo nigdy bym się nie spodziewała, że będzie chciał z własnej woli odwiedzić kościół. Weszliśmy do środka, było cicho, pusto i ciemno. Ja trochę przerażona, nie wiem o co chodzi, nawet przemknęło mi przez myśl, że może chce coś ukraść. To było bardzo irracjonalne. On ciągnie mnie pod ołtarz, pada na kolana, a ja w ryk. Wygłosił bardzo wzruszającą przemowę, po czym zapytał "Zostaniesz matką moich dzieci?", a ja na to zapłakana nic nie odpowiadam, pomilczeliśmy tak jakąś chwile, o czym on do mnie:
- Czemu nie odpowiadasz?
- Na co?
- Aż zadasz mi pytanie
- Przecież spytałem, czy zostaniesz matką moich dzieci
- Ale nie spytałeś czy zostanę Twoją żoną
W końcu spytał i oczywiście się zgodziłam :) Byłam bardzo zaskoczona i wzruszona. Mówił mi potem, że bał się, że wyczuje pudełeczko w kieszeni i że się stresował, a ja zupełnie nieświadoma jeszcze bardziej go nakręcałam, bo w drodze do restauracji naszło mnie na jakieś głupie przemyślenie i mówiłam, że chciałabym mieć ładne zaręczyny, a jak będą byle jakie to się najwyżej nie zgodzę ;)

WoW! Piękna historia. Jak romantycznie. Moje zaręczyny się do tego nie umywają :)
Bardzo, ale to bardzo się cieszę, że się nią ze mną podzieliłaś :) Dziękuję :)

ps. podejrzewam, że ślub będzie wręcz bajkowy, czego Ci z całego serduszka życzę!
<3 <3 <3

Przepraszam, że się tak rozpisałam, dopiero po opublikowaniu zobaczyłam jak dużo tego wyszło i dziękuję serdecznie, też mam taką nadzieję, pozdrawiam gorąco :))

Żartujesz? Uwielbiam kiedy dajecie mi cząstkę siebie. Mogę Was poznać :) Wolę elaborat niż - fajny post :) Przecież o to chodzi, żebym też mogła się z Wami zapoznać, skoro Wy o mnie wiecie już niemalże wszystko :P Bardzo Ci dziękuję :***

Buziaki :) Czekam na więcej :***

W sumie why not :)

Dziękuję :) Ale myślę, że nie ma czego zazdrościć, bo przecież wszystko zależy od nas :) No i nie można mieć wszystkiego na raz :) Mnie np. brakuje spełnienia zawodowego i pasji, ale wciąż nad tym pracuję. Wierzę, że na wszystko w życiu przychodzi odpowiedni moment :) Wierz mi, że zanim poznałam "Mojego księcia" kilka wstrętnych ropuch napotkałam :) i swoje wycierpiałam (jak każdy)

Heheh no fakt trzymał mnie w niepewności do ostatniej chwili :)

Szczerze mówiąc pomyślałam kiedyś po prostu o czymś nierealnym i powiedziałam sobie, że jeśli kiedykolwiek będę na murze chińskim to na nim zatańczę - to było z przekąsem, bo byłam święcie przekonana, że absolutnie nigdy tam nie pojadę, a tu niespodzianka. Jak mus to mus - trzeba było zatańczyć :)

Dziękuję :) Cieszy mnie fakt, że post Ci się podoba :) Niby to takie tendencyjne ślub i narodziny dziecka, ale myślę, że póki co nic tego nie przebije :)

Ojej dziękuję :) Ciepło pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny.
W takim razie mam nadzieję, że wpadniesz po więcej :)